معنی صورت ظاهری

نما

صوری

(صفت) منسوب به ظاهر مقابل باطنی: خوشحالی ظاهری سبب ظاهری، ظاهر بین، قشری خشک. ‎ بیرونی نمایی، برون نگر

ظاهری. [هَِ] (اِخ) لقب ابن حزم ابومحمد علی بن احمدبن سعیدبن حزم اموی اندلسی. رجوع به ابن حزم... شود.

ظاهری. [هَِ] (ص نسبی) مذهب فقهی منسوب به ابوسلیمان داودبن علی بن خلف اصفهانی متوفی به سال 270 هَ. ق. که به ظاهر آیات و احادیث عمل میکرد. این مذهب عبارت است از اخذ به کتاب و سنت و الغاء رأی و قیاس و تأویل و این کلمه گاهی مقابل باطنی آید، یعنی مذهب سبعیه و باطنیان:
فاطِمیم فاطمیم فاطمی
تا تو بدرّی ز غم ای ظاهری
فاطمه را عایشه مایندر است
پس تو مرا شیعت مایندری
شیعت مایندری ای بدنشان
شاید اگر دشمن دختندری.
ناصرخسرو.
|| مقابل صوفی نیز آید و شاید این معنی از همان لقب داودبن علی آمده باشد. || قشری. خشک. رجوع به الانساب سمعانی و الفهرست ابن ندیم و المیزان الشعرانی و دائرهالمعارف اسلام و رجوع به ظاهریه شود.

ابوبکر ظاهری. [اَ بو ب َ رِ هَِ] (اِخ) رجوع به ابن داود ظاهری، ابوبکر محمدبن داودبن علی بن خلف اصفهانی شود.

عشق ظاهری. [ع ِ ق ِ هَِ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) همان عشق مجازی است. (از فرهنگ فارسی معین). رجوع به عشق مجازی شود.

خوش ظاهری. [خوَش ْ / خُش ْ هَِ] (حامص مرکب) آراستگی ظاهر. مقابل بدظاهری. || کنایه از بدجنسی و بدباطنی.

صوری، قشری، بیرونی، داخلی، سطحی، ظاهربین، ظاهرگرا، قشرگرا،
(متضاد) باطنی، 2، درونی

منسوب به ظاهر، قشری، کسی که به ظاهر آیات قرآن توجه می کند. [خوانش: (~.) [ع.] (ص نسب.)]

مربوط به ظاهر،
نمایان، هویدا،
ویژگی کسی که بیشتر به ظاهر امور اهمیت می‌دهد،

رویه ای

خارج، خارجی، سطح، سطحی

esteriore

صَوْرَت، چهره- شکل- رخساره- وجه- تصویر- صفت- شکل و مشخصات ظاهری اشیاء که ممکنست مادّه آنها واحد باشد- فِعْلِیَّت مادّه (جمع:صُوَر-صِوَر-صُوْر)،

1812